Terugblik op een bijzondere ervaring

Lins volgt de hele maand april een intensieve Yoga Teacher Training in het spirituele hart van India, Rishikesh. Het zware lesschema, het veganistisch dieet en de ware Indische levensstijl vormen een stevige uitdaging voor haar en haar internationale groep lesgenoten. Ze vertelt.

Mijn laatste blog schrijf ik op de luchthaven van Dehradun. Klaar voor de terugreis. Binnen 20 uur ben ik thuis, spannend!

Ik kijk terug naar een fantastische ervaring. Als betoverd genoot ik de laatste dagen van al het moois rondom me. En ik dacht na over alle lessen die we kregen. We hebben een berg kennis te verwerken, die we op onze eigen manier kunnen vertalen naar boeiende yoga- en meditatielessen en nog meer zalige massages.

Ik hoop dat ik de mooie waarden die werden besproken tijdens de filosofielessen, kan vasthouden. Het is opvallend hoe snel we hervallen in oude gewoontes, in die kleine zonden. Vooroordelen, oogkleppen, roddelen -ook al is het niet negatief bedoeld, zich opwinden over onbenulligheden,… Zelfs hier in deze vredige shanti-shanti omgeving gebeurt het! Het is menselijk… Ik hoop dat ik voor mezelf een gulden middenweg kan vinden. Zonder emoties en af en toe een kleine frustratie rondlopen, lijkt me ook maar niets! En als jullie me even niet vinden, ben ik weggekropen in die zalige stilte die ik hier heb leren kennen.

Het was een fantastische ervaring om te vertoeven tussen een groep internationale studenten van alle leeftijden. Met de weinige mensen waarmee het niet echt klikte in het begin, had ik toch een connectie op het einde. Ik was er over uit dat ik niet met iedereen vriendjes kán en moét zijn, maar het was leuk om te zien dat we elkaar konden verbazen. Het is geweldig om te zien hoe een mens groeit in zijn leven.

Tijdens de voorbije maand heb ik de jonge mensen in de groep uitgebreid geobserveerd. Ik herkende het enthousiasme en ook de naïviteit en de gekke eigenschappen. Ik realiseerde me hoe we met het ouder te worden toch echt wijzer worden… Het maakt me benieuwd naar wat er nog allemaal moet komen!

Wat me ook opviel, is hoeveel druggebruik er is bij die jonge generatie. In een spirituele stad waar geen vlees, geen vis en geen alcohol voor handen is en waar je met moeite een ei kan vinden, liggen wiet, hasj en zelf harddrugs voor het rapen. Hoe yogi veel mensen zich voordoen, zo stoned lopen ze heel de dag te wezen.

Rondkijkend naar de mengelmoes van mensen op de luchthaven, besef ik dat dit land een verwarde maar bijzondere indruk heeft nagelaten. Hoe vuil het ook is, hoeveel stront je ook kan omringen, hoe slecht de hygiëne ook is en hoe ziek je ook wordt van het eten, het laat een schittering achter. De mooie kleuren, de lieve mensen, the way of living, het doet iets met je. Ik ga ook terug thuis met dezelfde open blik naar de dingen kijken, want er is zoveel dat wij niet meer zien. En dat is spijtig. Moeilijk is het niet, we weten alleen vaak niet hoe. Met Mariposa willen we daar verandering in brengen, door mensen te helpen ontspannen, voelen en zichzelf te leren versterken. De ideale basis voor een open blik en vertrouwen in het leven!

Ik kijk zo uit naar mijn thuiskomst, waar mijn echte leven zich afspeelt. Mijn liefje ruiken, horen en voelen. Mijn mamatje met een knuffel geruststellen dat alles ok is met me. Mijn hart maakt nu al sprongetjes. Ik ben zo benieuwd naar de verhalen van m’n familie en vrienden. Een maand is niet lang, maar zo voelde het wel aan. Ik heb vaak gevoeld hoe graag ik de mensen rondom me zie. Hoe gezegend ik ben met een liefdevolle familie en fantastische vrienden, één voor één mooie, unieke wezens.

Deze reis heeft me geholpen om de grote angst voor de financiële onzekerheid en voor onze gekke plannen tot een kleine bijkomstigheid te maken. Laat ik het een gezonde podiumvrees noemen. Ik heb vertrouwen in onze plannen, geloof dat we mooie dingen zullen bereiken en anderen kunnen helpen. Nu alleen maar hopen dat anderen dat ook zien en dan verder vertellen. Ik ben alvast enorm klaar om er in te vliegen als ik terug ben!!

Knuffels, love
Lins xxx

Vergeven en vergeten, een stukje filosofie

Begin deze week zat ik met een dipje. Ik voelde me down, triest, verdrietig en leeg vanbinnen. Praten, luisteren en zelfs lachen met de andere mensen van de drukke groep voelde gewrongen aan. Ik koos voor wat meer tijd alleen, aangezien dat me de vorige keer duidelijk deugd had gedaan. Ik wist niet wat er aan de hand was, ik zag niet langer de mooie kleuren, maar de vuiligheid op de weg. Ik stoorde me aan de insecten en de stank overal.

Van een lieve vriendin had ik voor mijn reis een leeg dagboekje gekregen en omdat alle vormen van communicatie me teveel leken, besloot ik mijn gevoelens neer te pennen. Ik zette me aan het water en begon te schrijven. Dat dwong me om naar de goede dingen te kijken. En het werkte! Dit zou thuis ook wel eens kunnen helpen op donkere dagen, bedacht ik me. Het was even schrikken om bepaalde patronen te herkennen, maar ook wel verhelderend.

Ik dacht weer aan één van de eerste lessen filosofie van deze cursus. We hadden het toen over vergeten en vergeven. De boodschap was dat als we oude wrok, oude gevoelens of oude gebeurtenissen ergens binnen in onszelf bewaren, we nooit kunnen evolueren in dit leven. Deze negatieve gevoelens houden ons tegen, vormen blokkades.

De voorbije weken heb ik meerdere keren stilgestaan bij deze negatieve gevoelens. Hoe dikwijls hebben mensen mij al vergeven? Ik denk aan wie ik daardoor gelukkig nog in mijn leven heb en ben hen er heel dankbaar voor. Hoe dikwijls heb ik zelf al vergeven? En hoe moeilijk is het om te vergeten? Wie is er niet meer in mijn leven, omdat vergeten of vergeven te moeilijk was of nog steeds is? Het is een kunst om iets dat jou gekwetst heeft, volledig achter je te laten. Om er achteraf niet met een negatief gevoel aan terug te denken, maar het volledig los te laten.

Het volgende woord dat in me opkwam, was teleurstelling. Ik kon altijd moeilijk omgaan met teleurstellingen, terwijl ieder van ons er geregeld mee geconfronteerd wordt. Ik heb er tijdens het verloop van de cursus al een aantal mogen ervaren en plots besefte ik dat ik hier een manier heb gevonden om er mee om te gaan. Het kwaad is al geschied, redeneer ik nu, dus we kunnen er maar beter het beste van maken. Zalig om zo vrij te kunnen denken!

Die gedachte bracht me terug naar één van de grootste en oudste blokkades in mijn lichaam. Vergeven noch vergeten stond bij dit kwetsuur niet in mijn woordenboek. Onlangs vond ik het lef om aan de verwerking te beginnen, maar ergens ben ik blijven stilstaan. Ik werkt er de laatste maanden hard aan, maar eindigde steeds weer met een gevoel van grote teleurstelling. Ik wilde antwoorden, eiste redenen waarom. Misschien verwachtte ik zelfs excuses van de persoon die me kwetste. Met het besef dat die excuses niet zouden komen, kwam mijn ‘stoere ik’ naar boven. Ik maakte mezelf wijs dat het zo voldoende was. Diep vanbinnen had ik pijn, was ik teleurgesteld.

Hier in India ben ik die situatie anders gaan bekijken. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik kan de klok niet terugdraaien, hoef geen dingen te verwachten. Vanaf dit punt lijkt het alsof ik wél vooruit kan. Wie weet, kan ik nu wel vergeten en vergeven. En misschien ooit nog terug een relatie opbouwen met die persoon. De poging en het idee alleen al, vind ik een verwezenlijking.

Deze woorden stonden nog geen halve seconde in mijn dagboekje en ik voelde me al lichter. Minder triest, opener, minder pijn in m’n borst. “I could see clearly now the rain has gone….” Wat een goed gevoel om te beseffen dat we het ook zo kunnen aanpakken. Het is zoveel makkelijker dan het negatieve te herinneren, vast te houden aan haat en verwachtingen. Want daar kwets ik niet die andere mee, alleen mezelf. En dat is nu net wat we niet moeten doen.

Dat we gemakkelijk hervallen in onze oude gewoontes, lijkt me geen verrassing. Maar ik hoop dat ik dit open gevoel in mijn hart kan bewaren en kan oproepen wanneer ik herval. En anders zijn mijn vrienden er om me een halt toe te roepen. Jullie weten wat gedaan!

En alsof ik nog niet genoeg huiswerk had, heb ik deze week besloten nog twee opleidingen bij te doen! Als massagetherapeute in het mekka van de zalige massages, kon ik deze kans niet aan me voorbij laten gaan… Ik heb gekozen voor een cursus ayurvedische massage en een cursus marma massage. Dus vanaf 9 mei: boeken die handel!!

Tot volgende week
Love, lins

Ps: het is hier +40°… Hoe zot is dat 🙂

De shit-week die eindigde met de mooiste kleuren

Shit. Bruine, stinkende shit. Het was zeker en vast het hoofdthema van de voorbije week. Dat was vooral te danken aan mijn huidige beste vriend: het toilet. Ik was er de voorbije tien dagen ontzettend close mee. Leuke uitstapjes of spannende roadtrips zaten er dus niet in.

Uit wanhoop stopte ik met eten, maar dat bleek niet het beste idee bij buitentemperaturen van 40 graden en veel fysieke yoga-inspanningen. En net wanneer ik dacht dat er niet méér shit kon zijn, begon het te regenen. Een zalige verkoeling bij deze hete temperaturen, maar beeld je het heuvelachtige dorpje in met vele koeien en nog meer koeienvlaaien op de straat: het stroomde allemaal lekker naar beneden. Het aanzien – en vooral het ontwijken- was een ervaring op zich.

Gelukkig komt ook aan donkere verhaaltjes een einde, want de straten zijn ondertussen weer helemaal opgedroogd en de buik, die wordt stilaan beter dankzij de medicatie van de ayurvedische dokter, een schattig oud mannetje.

Op zondag, onze enige vrije dag, koos ik er voor om de groepsuitstap te laten voor wat het is en een dagje ‘me-time’ in te lassen. In de nabijheid van mijn eigen, proper toilet. Kamertje opruimen, een wasje doen, vloer vegen,… Het lijkt het begin te zijn van een opruim in mijn hoofd. Een prachtige wandeling onder een stralende zon, midden in de mooie natuur, brengt mijn geest tot rust. Binnen de Indische chaos ervaar ik voor het eerst een speciale rust in mijn hoofd. Het licht hier maakt dat alle kleuren net iets feller, mooier en helderder zijn. De kleurige kledij overal (black is not beautifull in india) geeft een gloed aan het straatbeeld, aan mijn ogen en ook in mijn hart.

Komt het door mijn open hart of door het gelukzalige gevoel? Ik weet het niet, maar wanneer ik een kleine juwelenwinkel passeer, word ik er enorm door aangetrokken. Het eerste wat ik in de etalage zie liggen, is een prachtige kleine ring met een vlinder op. Vlinders zijn heel speciaal voor mij, kijk maar naar het Mariposa-logo. Als bij wonder past de ring als gegoten. Na wat afbieden -ik doe het niet graag en ben er zó slecht in- krijg ik hem toch voor een goede prijs. De verkoper ziet dat ik er helemaal gek van ben en geeft toe. Na nog een rondje in zijn mini-winkel leg ik uit dat wij ook een winkeltje hebben in België, dat ik graag wat mooie kwaliteitspullen wil meenemen en dat ik zeker terug zou komen. Het schattige oude mannetje (alweer, ik lijk wel een zwak te hebben voor hen) vertelt me dat zijn zoon ‘toevallig’ een groothandel heeft. Ik rep me er meteen heen. De zoon heeft prachtige juwelen en schitterende mala’s in zijn winkel liggen, allemaal van goede kwaliteit. Dan vliegt een witte vlinder de winkel binnen. Ik ben er zeker van dat hij me komt vertellen dat ik niet hoef te twijfelen, wat ik heel vaak doe. Hij blijft rond me fladderen en gaat gezellig naast mijn hand zitten op de toonbank. Ik heb geen woorden meer, alleen het gevoel dat het hier ok is. Dus wie weet, importeren wij binnenkort mooie juwelen vanuit de vlinderwinkel! En alsof dat nog niet genoeg was, word ik de rest van de dag omringd door prachtige vlinders. Pure magie.

2014-04-21 06.00.25 2014-04-20 12.13.30

In de les filosofie leerden we deze week dat mensen hun energie beter niet verspillen aan onnodige conversaties of gezelschap dat niet waardevol is voor hen. Je zou alleen moeten praten wanneer je iets nuttigs te zeggen hebt. Met een hart dat zo open aanvoelt, moet ik daar toch over nadenken. Het lijkt me moeilijk haalbaar om in onze Westerse wereld enkel waardevolle conversaties te voeren. Misschien is het voor sommigen juist wel makkelijk, maar het lijkt niets voor mij. Ik ben gezegend met een groep fantastische vrienden en familie, één voor één unieke wezens die me zoveel brengen in mijn leven. Om dan niet gezellig met hen te mogen kletsen over kleine dingen, te genieten en plezier te maken, lijkt me vreselijk. Zelfs nu mis ik de gesprekken waarbij ik maar een half woord moet zeggen om begrepen te worden en vice versa. Maar misschien is alles wat wij bespreken juist wél waardevol en voldoen we stiekem tóch aan de regels van het spel… Ik ga er op onze volgende bijeenkomsten ’s op letten.

Anyway, time flies when you’re having fun! Maar toch duren de dagen soms lang. Raar hoe ik met zo een dubbel gevoel kan zitten! Misschien wel een leuke vraag voor onze Swami!

Ik ben alvast dankbaar voor al de ervaringen, maar kijk ook uit naar een spetterende thuiskomst. Spannend! Het gevoel dat al mijn zintuigen op scherp staan en mijn hart open is, dat neem ik zeker en vast mee! Dat is alvast één van de mooiste ervaringen hier.

Dikke knuffels, love

Lins

PS: We hebben onze eerste test voor de klas gehad… And i did great :-)))

Een ritje op een Indische rollercoaster!

I did it!! De eerste week zit erop. Na 7 dagen les en 10 dagen weg van huis kijk ik terug op een heel zware periode, een rollercoaster van emoties. “Hoe ben ik hier in godsnaam terechtgekomen?”, is een vraag die ik me meerdere malen heb gesteld.

Wendy en ik droomden er al lang van om anderen te helpen in het vinden van hun eigen kracht. We hebben zelf een hele zoektocht achter de rug naar manieren om zowel onze geest als ons lichaam tot rust te brengen en aan te sterken. Vorig jaar besloten we dat het tijd was om een eigen praktijk op poten te zetten. Niet eenvoudig, we gaven tenslotte het ‘goede, veilige leven’ op voor een onzekere toekomst. Mariposa zag het levenslicht: een leuke plaats waar mensen tot rust (leren) komen en kracht vinden door massages, coaching, natuurlijke producten en superfoods. Yoga en meditatie, waar we zelf zoveel van houden, zou het plaatje compleet maken. Als ik ergens vol van ben, wil ik dat vuur graag doorgeven.

Wendy spitste zich toe op life coaching, ik ging voor het yoga-verhaal. Dus hopla, op zoek naar een opleiding. Ik stootte al snel op een enorm aanbod aan cursussen. Beslissen is niet mijn sterkste kant -moet ik dringend aan werken trouwens- en na lang twijfelen koos ik voor india, waar de basis ligt van yoga. Ook hier was het aanbod groot, maar al snel had ik een klik met één ashram. Dus, boeken die handel.

Tot net voor vertrek had ik vreemd genoeg geen stress, maar de dag zelf ging het mis. Het afscheid op de luchthaven viel me enorm zwaar. Daar waar ik vroeger geen probleem had met reizen voor het werk, bleek ik nu toch ergens een gezellige huismus te zijn die het liefst van al alles deelt met haar grote liefde. De tranen vloeiden rijkelijk bij het afscheid aan de douane, bij de controle van de security, tijdens de wandeling naar de gate, in het vliegtuig… Het was geen gezicht, dat kan ik wel zeggen. Dat ik dingen zou moeten verwerken die ergens diep verstopt zaten in mijn lichaam had ik verwacht. Maar dat ik er zo snel aan zou beginnen, was een serieuze verrassing. Na twee dagen reizen werd het huilen eindelijk wat minder, maar ik zat met een slecht gevoel. De ashram –de leefgemeenschap en mijn thuis voor de komende maand- zag er super uit. Het mooie stadje Rishikesh voelde heel spiritueel aan. De mensen die ik leerde kennen waren geweldig en toch voelde ik me rot!

De heimwee en een rugblessure waren vreselijk. Ik kon bijna niet meer aan yoga doen. Terwijl ik mijn collega’s zag zwoegen, zat ik aan de kant te zweten met pen en papier. Bijna gaf ik het op, maar ergens in mij zat het nodige restje kracht om door te duwen. De eerste stap was een bezoek aan de ayurvedische dokter in een kraampje op de straat. Het verdict: een gescheurde of verrokken spier die serieus ontstoken was. Dat ik thuis met mijn stomme kop niet eerder naar de dokter was geweest, is me nog steeds een raadsel. Alweer een les rijker! Er volgde medicatie en een behandeling. Als bij wonder startte de volgende dag een nieuw meisje met de opleiding. Ze was ongelukkig in een andere ashram en had besloten in te vallen bij ons. Ze bleek een ongelooflijke kinesiste te zijn die me ondertussen behandelt. Of hoe het leven ons de juiste dingen op het juiste moment geeft…

Enkele dagen later waagde ik me weer voorzichtig aan de praktijklessen en sindsdien voel ik me heel wat lichter. Zijn het de filosofielessen waardoor ik alles beter kan relativeren, het strenge, maar lekkere dieet waardoor ik me zuiverder voel of is het de yoga die me sterker maakt? Ik weet het niet: het is super om me zo’n pak beter te voelen! Het gemis van mijn geliefde is nog groot, maar gelukkig hebben we de moderne technologie om contact te houden. Het voelt alsof ik het bijna een plaatsje kan geven. Ik droom van het weerzien, maar kijk ook uit naar de kennis die ik hier nog zal vergaren. De lessen zijn fantastisch.

En India is spectaculair. Ik raakte snel gewend aan de simpele kamer na een westerse poetsbeurt en wat leuke aankleding. (Gelukkig houdt mijn beperkt budget me tegen, want dit is shopping paradijs!) Vuile straten met hier en daar een koe worden opgevrolijkt door kleurige gebouwen, winkelkraampjes en vriendelijke mensen. Het is bijzonder om tussen de aapjes te leven, al was het snel duidelijk dat we niet met eten moeten rondlopen. Die apen gaan ervoor en pakken alles af, op gelijk welke manier. Het is moeilijk te beschrijven, de sfeer maakt het allemaal een beetje magisch.

Hopelijk duimen jullie met me mee op een goede tweede week.

Tot volgende week

Xxx lins

PS: Ik heb al 3 keer gezwommen in de Ganges, dus al mijn zonden… Die zijn zeker vergeven 🙂