Lins volgt de hele maand april een intensieve Yoga Teacher Training in het spirituele hart van India, Rishikesh. Het zware lesschema, het veganistisch dieet en de ware Indische levensstijl vormen een stevige uitdaging voor haar en haar internationale groep lesgenoten. Ze vertelt.
Begin deze week zat ik met een dipje. Ik voelde me down, triest, verdrietig en leeg vanbinnen. Praten, luisteren en zelfs lachen met de andere mensen van de drukke groep voelde gewrongen aan. Ik koos voor wat meer tijd alleen, aangezien dat me de vorige keer duidelijk deugd had gedaan. Ik wist niet wat er aan de hand was, ik zag niet langer de mooie kleuren, maar de vuiligheid op de weg. Ik stoorde me aan de insecten en de stank overal.
Van een lieve vriendin had ik voor mijn reis een leeg dagboekje gekregen en omdat alle vormen van communicatie me teveel leken, besloot ik mijn gevoelens neer te pennen. Ik zette me aan het water en begon te schrijven. Dat dwong me om naar de goede dingen te kijken. En het werkte! Dit zou thuis ook wel eens kunnen helpen op donkere dagen, bedacht ik me. Het was even schrikken om bepaalde patronen te herkennen, maar ook wel verhelderend.
Ik dacht weer aan één van de eerste lessen filosofie van deze cursus. We hadden het toen over vergeten en vergeven. De boodschap was dat als we oude wrok, oude gevoelens of oude gebeurtenissen ergens binnen in onszelf bewaren, we nooit kunnen evolueren in dit leven. Deze negatieve gevoelens houden ons tegen, vormen blokkades.
De voorbije weken heb ik meerdere keren stilgestaan bij deze negatieve gevoelens. Hoe dikwijls hebben mensen mij al vergeven? Ik denk aan wie ik daardoor gelukkig nog in mijn leven heb en ben hen er heel dankbaar voor. Hoe dikwijls heb ik zelf al vergeven? En hoe moeilijk is het om te vergeten? Wie is er niet meer in mijn leven, omdat vergeten of vergeven te moeilijk was of nog steeds is? Het is een kunst om iets dat jou gekwetst heeft, volledig achter je te laten. Om er achteraf niet met een negatief gevoel aan terug te denken, maar het volledig los te laten.
Het volgende woord dat in me opkwam, was teleurstelling. Ik kon altijd moeilijk omgaan met teleurstellingen, terwijl ieder van ons er geregeld mee geconfronteerd wordt. Ik heb er tijdens het verloop van de cursus al een aantal mogen ervaren en plots besefte ik dat ik hier een manier heb gevonden om er mee om te gaan. Het kwaad is al geschied, redeneer ik nu, dus we kunnen er maar beter het beste van maken. Zalig om zo vrij te kunnen denken!
Die gedachte bracht me terug naar één van de grootste en oudste blokkades in mijn lichaam. Vergeven noch vergeten stond bij dit kwetsuur niet in mijn woordenboek. Onlangs vond ik het lef om aan de verwerking te beginnen, maar ergens ben ik blijven stilstaan. Ik werkt er de laatste maanden hard aan, maar eindigde steeds weer met een gevoel van grote teleurstelling. Ik wilde antwoorden, eiste redenen waarom. Misschien verwachtte ik zelfs excuses van de persoon die me kwetste. Met het besef dat die excuses niet zouden komen, kwam mijn ‘stoere ik’ naar boven. Ik maakte mezelf wijs dat het zo voldoende was. Diep vanbinnen had ik pijn, was ik teleurgesteld.
Hier in India ben ik die situatie anders gaan bekijken. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik kan de klok niet terugdraaien, hoef geen dingen te verwachten. Vanaf dit punt lijkt het alsof ik wél vooruit kan. Wie weet, kan ik nu wel vergeten en vergeven. En misschien ooit nog terug een relatie opbouwen met die persoon. De poging en het idee alleen al, vind ik een verwezenlijking.
Deze woorden stonden nog geen halve seconde in mijn dagboekje en ik voelde me al lichter. Minder triest, opener, minder pijn in m’n borst. “I could see clearly now the rain has gone….” Wat een goed gevoel om te beseffen dat we het ook zo kunnen aanpakken. Het is zoveel makkelijker dan het negatieve te herinneren, vast te houden aan haat en verwachtingen. Want daar kwets ik niet die andere mee, alleen mezelf. En dat is nu net wat we niet moeten doen.
Dat we gemakkelijk hervallen in onze oude gewoontes, lijkt me geen verrassing. Maar ik hoop dat ik dit open gevoel in mijn hart kan bewaren en kan oproepen wanneer ik herval. En anders zijn mijn vrienden er om me een halt toe te roepen. Jullie weten wat gedaan!
En alsof ik nog niet genoeg huiswerk had, heb ik deze week besloten nog twee opleidingen bij te doen! Als massagetherapeute in het mekka van de zalige massages, kon ik deze kans niet aan me voorbij laten gaan… Ik heb gekozen voor een cursus ayurvedische massage en een cursus marma massage. Dus vanaf 9 mei: boeken die handel!!
Tot volgende week
Love, lins
Ps: het is hier +40°… Hoe zot is dat 🙂
FLOW yoga & welzijn 