Lins volgt de hele maand april een intensieve Yoga Teacher Training in het spirituele hart van India, Rishikesh. Het zware lesschema, het veganistisch dieet en de ware Indische levensstijl vormen een stevige uitdaging voor haar en haar internationale groep lesgenoten. Ze vertelt.

Shit. Bruine, stinkende shit. Het was zeker en vast het hoofdthema van de voorbije week. Dat was vooral te danken aan mijn huidige beste vriend: het toilet. Ik was er de voorbije tien dagen ontzettend close mee. Leuke uitstapjes of spannende roadtrips zaten er dus niet in.

Uit wanhoop stopte ik met eten, maar dat bleek niet het beste idee bij buitentemperaturen van 40 graden en veel fysieke yoga-inspanningen. En net wanneer ik dacht dat er niet méér shit kon zijn, begon het te regenen. Een zalige verkoeling bij deze hete temperaturen, maar beeld je het heuvelachtige dorpje in met vele koeien en nog meer koeienvlaaien op de straat: het stroomde allemaal lekker naar beneden. Het aanzien – en vooral het ontwijken- was een ervaring op zich.

Gelukkig komt ook aan donkere verhaaltjes een einde, want de straten zijn ondertussen weer helemaal opgedroogd en de buik, die wordt stilaan beter dankzij de medicatie van de ayurvedische dokter, een schattig oud mannetje.

Op zondag, onze enige vrije dag, koos ik er voor om de groepsuitstap te laten voor wat het is en een dagje ‘me-time’ in te lassen. In de nabijheid van mijn eigen, proper toilet. Kamertje opruimen, een wasje doen, vloer vegen,… Het lijkt het begin te zijn van een opruim in mijn hoofd. Een prachtige wandeling onder een stralende zon, midden in de mooie natuur, brengt mijn geest tot rust. Binnen de Indische chaos ervaar ik voor het eerst een speciale rust in mijn hoofd. Het licht hier maakt dat alle kleuren net iets feller, mooier en helderder zijn. De kleurige kledij overal (black is not beautifull in india) geeft een gloed aan het straatbeeld, aan mijn ogen en ook in mijn hart.

     

Komt het door mijn open hart of door het gelukzalige gevoel? Ik weet het niet, maar wanneer ik een kleine juwelenwinkel passeer, word ik er enorm door aangetrokken. Het eerste wat ik in de etalage zie liggen, is een prachtige kleine ring met een vlinder op. Vlinders zijn heel speciaal voor mij, kijk maar naar het Mariposa-logo. Als bij wonder past de ring als gegoten. Na wat afbieden -ik doe het niet graag en ben er zó slecht in- krijg ik hem toch voor een goede prijs. De verkoper ziet dat ik er helemaal gek van ben en geeft toe. Na nog een rondje in zijn mini-winkel leg ik uit dat wij ook een winkeltje hebben in België, dat ik graag wat mooie kwaliteitspullen wil meenemen en dat ik zeker terug zou komen. Het schattige oude mannetje (alweer, ik lijk wel een zwak te hebben voor hen) vertelt me dat zijn zoon ‘toevallig’ een groothandel heeft. Ik rep me er meteen heen. De zoon heeft prachtige juwelen en schitterende mala’s in zijn winkel liggen, allemaal van goede kwaliteit. Dan vliegt een witte vlinder de winkel binnen. Ik ben er zeker van dat hij me komt vertellen dat ik niet hoef te twijfelen, wat ik heel vaak doe. Hij blijft rond me fladderen en gaat gezellig naast mijn hand zitten op de toonbank. Ik heb geen woorden meer, alleen het gevoel dat het hier ok is. Dus wie weet, importeren wij binnenkort mooie juwelen vanuit de vlinderwinkel! En alsof dat nog niet genoeg was, word ik de rest van de dag omringd door prachtige vlinders. Pure magie.

       

In de les filosofie leerden we deze week dat mensen hun energie beter niet verspillen aan onnodige conversaties of gezelschap dat niet waardevol is voor hen. Je zou alleen moeten praten wanneer je iets nuttigs te zeggen hebt. Met een hart dat zo open aanvoelt, moet ik daar toch over nadenken. Het lijkt me moeilijk haalbaar om in onze Westerse wereld enkel waardevolle conversaties te voeren. Misschien is het voor sommigen juist wel makkelijk, maar het lijkt niets voor mij. Ik ben gezegend met een groep fantastische vrienden en familie, één voor één unieke wezens die me zoveel brengen in mijn leven. Om dan niet gezellig met hen te mogen kletsen over kleine dingen, te genieten en plezier te maken, lijkt me vreselijk. Zelfs nu mis ik de gesprekken waarbij ik maar een half woord moet zeggen om begrepen te worden en vice versa. Maar misschien is alles wat wij bespreken juist wél waardevol en voldoen we stiekem tóch aan de regels van het spel… Ik ga er op onze volgende bijeenkomsten ’s op letten.

Anyway, time flies when you’re having fun! Maar toch duren de dagen soms lang. Raar hoe ik met zo een dubbel gevoel kan zitten! Misschien wel een leuke vraag voor onze Swami!

Ik ben alvast dankbaar voor al de ervaringen, maar kijk ook uit naar een spetterende thuiskomst. Spannend! Het gevoel dat al mijn zintuigen op scherp staan en mijn hart open is, dat neem ik zeker en vast mee! Dat is alvast één van de mooiste ervaringen hier.

Dikke knuffels, love

Lins

PS: We hebben onze eerste test voor de klas gehad… And i did great :-)))